.

خشمو عصبانیت یکی از احساسات و هیجانات اصلی هر انسانی است. در حقیقت یک واکنش هیجانی به ناکامی، بدرفتاری، برآورده نشدن انتظارات یک فرد یا احساس ترس و خطر است.
احساس خشم شامل یک طیف است که از یک آزردگی خفیف شروع می شود و تا عصبانیت و خشمی بسیار شدید می تواند ادامه یابد.

خشم و خشمگین شدن را به یک گلوله برف تشبیه می کنند که از قله کوه به پایین حرکت می کند. اگر این گلوله برفی همان اوایل متوقف شود (یعنی مهارت مدیریت خشم داشته باشیم) اتفاق خاصی نمی افتد ولی اگر این گلوله برفی متوقف نشود و به پایین حرکت کند این خشم به تدریج زیاد می شود و به یک بهمن سهمگین تبدیل می شود.

اشتباهات در سیستم فکری و تفسیری انسان ها سبب شده است که این واکنش های احساسی از جمله خشم و عصبانیت در همه شرایط مناسب و سلامت نباشند. در حقیقت مشکل اصلی از آنجایی آغاز می شود که انسان ها در شرایطی که بقای هویت اجتماعی شان بهم می خورد خشمگین می شوند.
اگر به دیگر شرایطی که افراد خشمگین می شوند توجه کنیم می بینیم که عمدتا وقتی شرایط و اتفاقات را به گونه خاصی تفسیر می کنند که بقای هویت اجتماعی آنها به خطر می افتد به شدت خشمگین می شوند

بنابراین علت بسیاری از خشم های ما طبیعی نیست بلکه به افکار و خودخواهی های ما در تفسیر شرایط و وقایع برمی گردد. جالب آن است که این افکار عمدتا ناخوداگاه هستند و ما نسبت به آنها آگاه نیستیم. اما آنها را عین واقعیت می پنداریم. چراکه هویت اجتماعی خود را از آنها می گیریم و به همین دلیل است که با هرچیزی که این هویت تعریفی را بهم می زند مقابله می کنیم

با اینکه خشم یک هیجان روانی است اما علائم فیزیولوژیک هم دارد. به همین دلیل است که واکنش های شیمیایی در مغز و سپس در بدن انسان اتفاق می فتد. بخصوص ترشح آدرنالین و کورتیزل کاملا حالت فیزیکی شما را عوض می کند. برای مثال سرخ می شوید، لحن صدایتان خشمگین می شود یا ممکن است صدایتان بلرزد، قدرت شما بیشتر شودو …
خشم معمولا سرپوشی بر احساسات دیگر است. در حقیقت خشم در نتیجه یک مکانیسم دفاعی برای مقابله با خطر بقای فیزیکی یا هویت اجتماعی به عنوان سرپوش روی یک احساس دیگر ظاهر می شود. چرا که خیلی از افراد راحت ترند عصبانی شوند تا اینکه دیگر احساسات خود مثل ترس یا آسیب دیدگی را به دیگران نشان دهند.